‘Kijk, Miro! Een veulentje!’
‘Ja! Maar gelukkig is er ook een mama of papa bij.’
‘Ik denk de mama.’
‘Ja, want anders is die helemaal alleen en als ze zich dan pijn doet dan moet die zichzelf troosten en dat kunnen die niet. Dus gelukkig is de mama erbij.’
Een kind van 4,5jr vat zo even de essentie van responsief ouderschap samen 💛
*gastblog*
Kaat is 29 en een beetje jaar oud, heeft 2 prachtige zonen van 5 en bijna 3. En hopelijk nog een hoop op komst. Ze werkt als coördinator in een Lokaal Dienstencentrum. Daarnaast probeert ze te overleven in de verbouwingen van de gezinswoning, doet alsof ze kan naaien en probeert ze zich te verdiepen in het ouderschap in al zijn vormen.
Ik ben schuldig. Net zoals vele andere mama’s, geloof ik. Maar op die andere mama’s, ga ik me vanaf nu niet meer concentreren. Dat heb ik mezelf beloofd.
Ik ben schuldig aan oordelen. Ver-oordelen van mama’s die het (op-)voeden van hun kind anders aanpakken dan ik.
Het zit nogal ingebakken in onze maatschappij, vrees ik. Als de buurvrouw met 17 katten samenleeft, praat heel de buurt erover. Als een collega een aparte kledingsstijl heeft, kijken we raar op. Als een moslima een hoofddoek draagt, vinden we dat dat niet kan. Omdat ze zich anders gedragen dan wij. We hebben nogal de neiging om onze eigen gewoontes als norm te stellen. Wie daar van afwijkt, bekijken we raar, praten we slecht over of sluiten we uit. Als we van goede wil zijn, proberen we de andere te overtuigen om net zoals wij te handelen.
De kampioenen hierin, zijn toch moeders onder elkaar.
We hebben het allemaal al meegemaakt: de schoonmoeder die vraagt wanneer we eindelijk stoppen met die borstvoeding. De vriendin die zwaait met een artikel over hoe goed borstvoeding wel is en je op het hart drukt zeker niet te stoppen omdat je terug moet gaan werken. De buurvrouw die zegt dat je de kinderen maar eens een dagje bij haar moet brengen, ze zullen dan wel luisteren. De onthaalmoeder die zegt dat je zoon of dochter nu echt wel te groot wordt om bij jou in bed te slapen. De verpleegkunde van Kind en Gezin die je een standje geeft omdat je hartendief nog steeds een tutje heeft. Eerlijk, heb jij je al beter gevoeld na zulk (goedbedoeld) advies? Nee? Ik ook niet! Soms voel ik mij nadien een slechte mama en begin ik aan alles te twijfelen, meestal word ik opstandig en boos en sluit ik mij er voor af.
En toch…toch kan ik het niet laten het bij andere mama’s te doen.
We staan klaar met commentaar als we een peuter cola zien drinken uit de papfles. We schudden meewarig het hoofd als we een 9-jarige ontmoeten die nog steeds bij de ouders in bed slaapt. We trekken grote ogen als we een mama zien die borstvoeding geeft aan een kleuter. We spreken slecht over de mama die geen borstvoeding wil geven omdat ze vindt dat haar borsten voor haar man gereserveerd zijn.
Hebben wij daar last van? Nee! En nog eens nee! Toch vinden we het nodig om over die ouders te oordelen, hen te zeggen hoe wij het anders en beter doen. Onder het mom van ‘het is in het belang van het kind’. Maar zelden is dat de echte reden. We willen gewoon graag dat iedereen zich schikt naar onze normen, doen zoals wij het doen, want dat is het enige goede.
Laat me duidelijk zijn. Advies en tips van andere mama’s zijn zeer waardevol. We zitten allemaal wel eens in de knoop. Praktische tips van ouders die in dezelfde situatie hebben gezeten, kunnen dan een enorme steun zijn. Laat ons dat vooral verder delen.
Dit is een pleidooi voor gewenst advies, op vraag van de ouders. Een pleidooi voor het stoppen met opdringen van onze eigen normen en waarden aan anderen. Goed bedoeld of niet.
Ik weet dat dit een moeilijke opgave gaat zijn voor mij. Want ik weet het zoveel beter. Dat denk ik toch telkens. Maar ik ga het toch proberen. Moeten jullie ook doen! (Aah nee…OEPS!)
Meer van dat? Volg ons op Facebook!
Deze post ging zondag viraal op m’n Facebook pagina. Honderden likes, veel reacties, hoge gemoederen, van die dingen.
‘Wie dat allemaal gaat betalen!?’ En ‘Dat je geen slechte mama bent als je terug wil gaan werken na x-aantal weken thuis te hebben gemoederd?!’ ‘Dat je recht hebt op je eigen leven, zonder geïsoleerd thuis te zitten bij je baby?’
Maar ook ‘ik stem voor!’ En ‘jaaaa dat zie ik meteen zitten!’ En nog: ‘wat doe ik hier nog? In Polen en Scandinavië doen ze het wel zo!’
Laten we nu even naar de baby’s kijken. En niet naar de ouders daarachter. Want eigenlijk gaat het mij daarover, daarom deelde ik dat artikel. Zonder iemand daarover te willen aanvallen. Gewoon, eerlijke info en de redenen waarom ik ‘maar’ halftijds werk.
Hechting: alles valt en staat bij dit woord. Baby’s hechten zich aan vaste verzorgers. Een veilige hechting bekom je door een eerste verzorger (meestal de mama) die responsief is, die dus voorspelbaar en met zorg reageert in situaties waarin de baby de verzorger nodig heeft. Baby huilt of baby geeft aan dat er iets is (hij moet daarom niet eerst beginnen huilen, ke mag dat gerust ook voor zijn :)) – baby wordt getroost en er wordt met liefde en warmte bekeken wat de noden van de baby zijn. Van daaruit verbreedt de blik van de baby. Naar de tweede verzorger (papa) en later ook naar andere verzorgers. De eerste hechtingservaringen zijn bepalend voor de volgende. Natuurlijk is hier later nog iets aan te veranderen en hechtingstoornissen kunnen worden behandeld. Maar dat is geen eenvoudige zaak, heeft veel voeten in de aarde en… Waarom genezen als je ook kan voorkomen?
Als je dit weet, dan is een logisch gevolg ‘langer thuis blijven bij je baby’.
En wat na dat jaar? De meest ‘gevoelige periode’ om de basis te leggen voor een veilige hechting is dan voorbij. Je hebt dan een enorme brede, veilige basis gelegd. Een waar je verder op kan teren. Je kind weet dat je er voor hem bent. Het voelt zich veilig. Ze weten dat je terug komt als je weg bent. Je hebt een sterke band. Natuurlijk moet die verder uitgewerkt worden en kan je niet alles in dat jaar en op dat jaar doen. Maar de basis is er.
En natuurlijk zal dat veeeeeel geld kosten. Maar kijk eens naar wat je te winnen is. Een maatschappij met kinderen die meer kans hebben op een veilige hechting. Dat is… Enorm! Dat is minder psychiatrische problematiek, minder gedragsproblemen, depressies, criminaliteit… (Zie artikel) En nog niet in het minst: veel meer tijd om je baby lang te voeden, want een veelgehoorde reden om te stoppen (of er niet aan te beginnen) is opnieuw beginnen werken. Lap: alweer zoveel gezondheidsvoordeel erbij!
Ik heb mij een schuldgevoel laten aanpraten omdat mijn kind maar 1 dag/week naar de crèche gaat. Want ik ontneem haar ontwikkelingskansen om met andere kinderen te leren spelen. Ik ontneem haar de kans om in groep te leren leven. Ik ontneem haar de kans om sneller op school te kunnen integreren. Is dat zo? Even overlopen…
Is ze dan slecht af in de crèche? Natuurlijk niet. Ik denk wel dat ze beter af is thuis. (En dat ìs een verschil.) Waar er meteen op haar noden wordt ingespeeld, waar ze op haar gemak is, waar ze veilig is en waar ze ook goed ontwikkelt.
Het moederschap is voor mij constant wikken en wegen. Constant observeren, evalueren, opnieuw keuzes maken. De afweging die nu op tafel lag was: Deze cruciale tijd komt nooit meer terug. Deze tijd is een om in te investeren, waar we later als ouder en kind op kunnen teren. Daarom werk IK maar halftijds en ben ik het eerste half jaar thuis gebleven. Daarom zet ik mijn carrière on hold. Zo voelt dat wel. Want ik zit vol ideeën en plannen om deze blog meer uit te bouwen, maar daar is het nu de tijd niet voor. Die komen later wel weer aan bod.
En anderen zullen het anders doen. Laat iedereen in haar waarde. We doen allemaal ons stinkende best om het goed te doen voor onze kinderen. Vijf dagen crèche of geen crèche. Thuisblijfmama of voltijds werkende mama. We zijn allemaal de beste mama voor ons kindje.
Volg je je moedergevoel? Volg ons op Facebook!
loa was ziek. Dag 7 ging zoals anders, maar werd voorafgegaan door een zeer moeilijke nacht. Ik ben samen met haar gaan slapen om 19.20. We waren beiden kapot.
Dag 8 was moeilijker om in slaap te geraken savonds, die tanden weer. Maar na twee borstrondes en een half uur geduld sliep ze toch.
Dag 9 was een ramp. Alweer pas om 22.30 in bed. Ik denk dat ik te laat aan het ritueel was gestart, maar ik stond er alleen voor en de planning liep in het honderd 😦 de nacht bracht ook niet veel rust. Ze had krampen ofzo, ik weet het niet goed… Het zijn precies terug tekenen van een opspelende voedselintolerantie… Nog even aanzien en dan actie ondernemen.
Dag 10 was een dutje tussen 10-13u want ze was kapot van de vermoeiende nacht. Ze sliep om 19u25.
Evaluatie:
Na tien dagen tips uitvoeren met een 18maander met koorts, doorkomende tanden en misschien een opspelende voedselintolerantie vind ik het boek het lezen waard. Het is hier enorm verbeterd en we gaan hiermee door. Wat we nu doen:
Een paar kleine ingrepen die wonderen verrichten, vind ik toch. Het voelt ook niet aan als een training, gewoon tips die je al dan niet gebruikt. Het belangrijkste vind ik dat ik de vinger op de wonde heb kunnen leggen en de oorzaak heb kunnen vinden van haar niet slapen: het zelf niet rustig kunnen worden.
Pantley geeft in haar boek ook tips voor doorslapen, zelfstandig kunnen inslapen… En dat voor verschillende leeftijden.
Hier nog eens de link naar het boek:
http://www.familias-madeira.com/Elizabeth.Pantley.The.No.Cry.Sleep.Solution-1.pdf
zaterdag gingen we naar de Great cloth diaper Change. Een drukke boel voor onze kleine meid, die de slaap voor haar dutje niet kon vatten. Terug naar beneden, in de zegel is ze in slaap gevallen.
S avonds verder gebouwd op mijn hypothese dat ze zich zelf niet rustig kan krijgen in bed. Dat was vanavond weer zo. Ik heb geprobeerd van haar te sussen, van haar strenger toe te spreken als ze begon te praten en wiebelen en zenuwachtig doen (werkte wel, daarna weer sussen), haar dekens strak rond ons wikkelen (zoals in de doek – niet inbakeren, dat is uiteraard niet ok voor haar leeftijd). Op de duur (40 min later) lag ze tien minuten stil, was ze kalm en vroeg ze de borst, ze dronk niet echt, maar is wel zo in slaap gevallen. Het gaat echt om die rust vinden nadat ze de borst krijgt. Dus die moeten we verder proberen creëren voor de borst. Ik dacht dat ze kalm genoeg was, ze viel bijna in slaap in de zetel, dus ik droeg haar niet en nam haar mee naar boven (dom-dom-dom). We hebben weer wat geleerd.
Dag 5:
Dag 6:
Ze was moe vanavond en had ook 38.5 koorts. We hebben vanavond wel de doek bovengehaald en ze gaf na tien min opnieuw zelf aan dat het tijd was om naar boven te gaan. Een rustige dag, een geslaagde dag. Nu maar hopen dat ze koorts heeft van de tanden en niet opnieuw ziek aan het worden is 👍
geen spelt of tarwe voor Loa, wegens intolerantie, dus alternatieve pannenkoeken gemaakt en dit is het geworden – voor een stuk of 15 dikke pannenkoeken:
Vandaag hebben we meegedaan aan het wereldrecord wasbaar verluieren. Een fotoverslag 😃
Mona’s blog – voor mama’s die hun moedergevoel volgen: ook op Facebook!
natùùrlijk wil ik een bonnenboekje van €250 voor de Bonte Fabriek te Sint-Niklaas weggeven! Het is al de zesde editie en gaat door op zaterdag 2 en zondag 3 mei. Ik kom er niet alleen heel graag als bezoeker, vorige keer stond mijn zus er ook met haar webshop: evamouton.com 🙂 dus ik ken de twee kanten en ik weet niet goed wat ik het leukst vind: kopen of verkopen. Alleszins… De Bonte Fabriek is steeds een bezoekje waard en al zeker met een bonnenboekje in de hand!
Het boekje dat ik mag verloten, bevat 10 keer een bon van €25 voor volgende shops:
Wil je dit boekje bemachtigen? Dan staat dit je te doen:
Geen onverdeeld succes vandaag, maar ook geen flop. Ze sliep om 21u. Nog steeds beter dan 22.30. Ik denk dat ik weet wat het probleem is. Ze krijgt zichzelf niet rustig. Om 20.05 waren we boven voor bed en borst. Ze viel niet in slaap aan de borst. En dan begint het. Ze woelt en draait om ‘haar gemak’ te vinden, maar het lukt haar niet, waardoor ze nog onrustiger wordt en op de lange duur ook boos. Ze huilde. Ik kreeg haar niet gesust en niet getroost in bed. ‘Is dat lekker slapen zonder huilen?’ 😦 Het boek benadrukt om de routine in het begin heel strikt te volgen. Dat heb ik niet gedaan. Als ze eenmaal onrustig wordt en het dan nog eens op een huilen zet, krijg ik haar in de slaapkamer niet getroost. Ken je kind. Ik nam haar in de doek weer naar beneden. Wandelde onze rondjes keukentafel-salontafel zoals we al deden als ze nog maar een paar dagen oud was. Na tien minuten was ze gekalmeerd en vroeg ze zelf om naar boven te gaan. Ze wilde ook nog even bij broer kijken, die sliep al. We deden terug van bed en borst. En ze sliep. Omdat ze nu wel rustig genoeg was.
Dit was dag vier (crechedag):
 | Nina Mouton op Voedselintoleranties – d… |
 | Ann-Sophie De Witte op Voedselintoleranties – d… |
| Nina Mouton op Voedselintoleranties – d… |
| Ann-Sophie De Witte op Voedselintoleranties – d… |
 | Voorbij de wolkenslu… op De tien geboden van het mamapa… |
Recente reacties