Deze post ging zondag viraal op m’n Facebook pagina. Honderden likes, veel reacties, hoge gemoederen, van die dingen.
‘Wie dat allemaal gaat betalen!?’ En ‘Dat je geen slechte mama bent als je terug wil gaan werken na x-aantal weken thuis te hebben gemoederd?!’ ‘Dat je recht hebt op je eigen leven, zonder geïsoleerd thuis te zitten bij je baby?’
Maar ook ‘ik stem voor!’ En ‘jaaaa dat zie ik meteen zitten!’ En nog: ‘wat doe ik hier nog? In Polen en Scandinavië doen ze het wel zo!’
Laten we nu even naar de baby’s kijken. En niet naar de ouders daarachter. Want eigenlijk gaat het mij daarover, daarom deelde ik dat artikel. Zonder iemand daarover te willen aanvallen. Gewoon, eerlijke info en de redenen waarom ik ‘maar’ halftijds werk.
Hechting: alles valt en staat bij dit woord. Baby’s hechten zich aan vaste verzorgers. Een veilige hechting bekom je door een eerste verzorger (meestal de mama) die responsief is, die dus voorspelbaar en met zorg reageert in situaties waarin de baby de verzorger nodig heeft. Baby huilt of baby geeft aan dat er iets is (hij moet daarom niet eerst beginnen huilen, ke mag dat gerust ook voor zijn :)) – baby wordt getroost en er wordt met liefde en warmte bekeken wat de noden van de baby zijn. Van daaruit verbreedt de blik van de baby. Naar de tweede verzorger (papa) en later ook naar andere verzorgers. De eerste hechtingservaringen zijn bepalend voor de volgende. Natuurlijk is hier later nog iets aan te veranderen en hechtingstoornissen kunnen worden behandeld. Maar dat is geen eenvoudige zaak, heeft veel voeten in de aarde en… Waarom genezen als je ook kan voorkomen?
Als je dit weet, dan is een logisch gevolg ‘langer thuis blijven bij je baby’.
En wat na dat jaar? De meest ‘gevoelige periode’ om de basis te leggen voor een veilige hechting is dan voorbij. Je hebt dan een enorme brede, veilige basis gelegd. Een waar je verder op kan teren. Je kind weet dat je er voor hem bent. Het voelt zich veilig. Ze weten dat je terug komt als je weg bent. Je hebt een sterke band. Natuurlijk moet die verder uitgewerkt worden en kan je niet alles in dat jaar en op dat jaar doen. Maar de basis is er.
En natuurlijk zal dat veeeeeel geld kosten. Maar kijk eens naar wat je te winnen is. Een maatschappij met kinderen die meer kans hebben op een veilige hechting. Dat is… Enorm! Dat is minder psychiatrische problematiek, minder gedragsproblemen, depressies, criminaliteit… (Zie artikel) En nog niet in het minst: veel meer tijd om je baby lang te voeden, want een veelgehoorde reden om te stoppen (of er niet aan te beginnen) is opnieuw beginnen werken. Lap: alweer zoveel gezondheidsvoordeel erbij!
Ik heb mij een schuldgevoel laten aanpraten omdat mijn kind maar 1 dag/week naar de crèche gaat. Want ik ontneem haar ontwikkelingskansen om met andere kinderen te leren spelen. Ik ontneem haar de kans om in groep te leren leven. Ik ontneem haar de kans om sneller op school te kunnen integreren. Is dat zo? Even overlopen…
- Ik werk 2,5 dag/ week.
- Ze is een halve dag thuis, mijn mama komt dan oppassen.
- Ze is 1 dag bij familie. Bij mijn mama, mijn meter of mijn papa. Dat voelt heel natuurlijk. Zo deden onze voorouders dat ook. Dat is de familie betrekken bij het grootbrengen van je kind. Ze hebben die hele dag gereserveerd voor haar. Ze krijgt er alles wat ze nodig heeft. Niet alleen op vlak van eten en drinken, maar ook liefde, aandacht, warmte.
- En 1 dag gaat ze naar de crèche. Een paar uur, van 9-16u. Mijn man gaat haar halen na haar dutje. Dat is een hele tijd niet goed gegaan. Ze voelde zich niet veilig, ging niet spelen bij de andere kindjes. (Ze voelde zich wél veilig bij de twee vaste verzorgers, wat me zeer belangrijk leek). Net op het moment dat ik dacht: ‘het kan zo niet langer’ begon ze zich te integreren, stapje voor stapje. Ik kijk het nog even aan. Ze blijft gaan. Elke week een dag. En het gaat beter en beter. Als ze meer zou gaan, zou ze waarschijnlijk sneller integreren. Maar dat gaat enorm tegen mijn gevoel in. Ze mag het op haar tempo doen. En ik werk minder voor haar.
Is ze dan slecht af in de crèche? Natuurlijk niet. Ik denk wel dat ze beter af is thuis. (En dat ìs een verschil.) Waar er meteen op haar noden wordt ingespeeld, waar ze op haar gemak is, waar ze veilig is en waar ze ook goed ontwikkelt.
Het moederschap is voor mij constant wikken en wegen. Constant observeren, evalueren, opnieuw keuzes maken. De afweging die nu op tafel lag was: Deze cruciale tijd komt nooit meer terug. Deze tijd is een om in te investeren, waar we later als ouder en kind op kunnen teren. Daarom werk IK maar halftijds en ben ik het eerste half jaar thuis gebleven. Daarom zet ik mijn carrière on hold. Zo voelt dat wel. Want ik zit vol ideeën en plannen om deze blog meer uit te bouwen, maar daar is het nu de tijd niet voor. Die komen later wel weer aan bod.
En anderen zullen het anders doen. Laat iedereen in haar waarde. We doen allemaal ons stinkende best om het goed te doen voor onze kinderen. Vijf dagen crèche of geen crèche. Thuisblijfmama of voltijds werkende mama. We zijn allemaal de beste mama voor ons kindje.
Volg je je moedergevoel? Volg ons op Facebook!
Recente reacties