Ze is bijna 18 maanden. En nog steeds heeft ze geen vijf minuten gehuild in haar bedje. Ze heeft me nodig om in slaap te komen. Overdag, voor haar middagdut, valt ze in slaap aan de borst. Makkelijk, snel, effectief. In de crèche valt ze zonder een kik in slaap in haar bedje. Bij de oma’s slaapt ze in de zetel.
‘S avonds valt ze zeer zelden nog aan de borst in slaap. Ze drinkt, neemt haar tutje en kroelt tegen me aan. Ze slaapt binnen 10 minuten, dan verleg ik haar in haar eigen bedje. Soms, als ze de slaap niet kan vatten, denk ik: ‘en nu is het genoeg! Nu is ze ermee aan het spelen, ze wìl gewoon niet slapen, ik zet haar in haar bed en ga weg. Ze moet het toch eens leren? Dat zelf in slaap vallen? Ook als ik thuis ben!’ Ik doe het dan niet, want telkens is er wel iets. Een boer die verkeerd zit, een te lange middagdut waardoor ze nog niet moe is, tandpijn, honger of gewoon een lange werkdag voor mij en ze wil nog even knuffelen, borst, samen zijn. Ook dat is een behoefte die evenveel erkenning vraagt als de lichamelijke ongemakken. We komen daar gewoon aan tegemoet. We laten haar niet alleen op dat moment, ze mag dan gerust nog even bij ons zijn. Geen strijd, niemand heeft iets te verliezen.
Is dat verwennen? Voor sommigen wel, voor ons niet. Het voelt goed zo. Het werkt voor ons.
Is dat de gemakkelijkste weg? Ik denk het niet, want op het einde van de dag wil ik ook graag even op mijn gemak in de zetel zitten. Of even rustig iets vertellen tegen mijn man, ongestoord. Of even mijn hoofd leeg maken. Of even bloggen. Of ik zou ook graag eens een avondje weg gaan, zonder me zorgen te moeten maken of ze wel in slaap geraakt (wat ze niet doet, ze wacht rustig op mij).
Is ze te afhankelijk? Misschien wel. Maar dat heeft een hoger doel. Een kind dat veilig gehecht is aan de eerste hechtingsfiguur (meestal de mama), zal stevig in haar schoenen staan naar de buitenwereld toe en onafhankelijk zijn in haar latere leven. Ze weet dat de wereld veilig is, dat er mensen zijn waar ze op kan rekenen. Dat wij er zijn voor haar. En daar gaan we voor. En dat voelt zo goed.
Links:
https://www.psychologytoday.com/blog/moral-landscapes/201112/dangers-crying-it-out
http://kiind.nl/articles/823/Borstvoedingsnachtsvoedenwaaromzouje.html
Volg je moedergevoel, volg ons op Facebook:
https://www.facebook.com/pages/Monas-Blog/306678659485195
28 maart 2015 at 12:31
Helemaal met je eens. Het is niet gemakkelijk maar ze hebben het nodig. En wat je ook besluit in de toekomst over het slapen. Deze 18 maanden zijn mooi meegenomen!
28 maart 2015 at 12:41
Het zal niet echt veranderen, de tactiek, denk ik 🙂 volgend jaar gaan we verhuizen en dan gaan we de kindjes samen proberen leggen op 1 kamer. Ik denk dat ze dat beiden wel zullen zien zitten 🙂
3 april 2015 at 22:08
Ja daar zit ik dus ook over na te denken. Dan zijn ze niet alleen.
3 april 2015 at 22:45
Ja, en dat is zo gezellig, samen op een kamer 💛 heb ik ook lang gedaan met m’n zus!
28 maart 2015 at 19:09
Mooi, herkenbaar, stukje.
29 maart 2015 at 09:10
Heb je ook ervaring met nachten op verplaatsing? Mijn zoontje is intussen 8 maand en ligt bij ons in bed. Hij valt in slaap aan de borst en krijgt nog meerdere nachtvoedingen. Binnenkort zou ik graag eens een nachtje weggaan. Ik weet helemaal niet wat ik moet verwachten!
29 maart 2015 at 09:54
Zelf geen ervaring mee, maar ik hoor vaak dat ze dan beter doorslapen… Of het dan bij jouw zoontje ook zo zal zijn? Je weet het alleen door het te proberen 🙂 succes!
18 juni 2015 at 14:13
Mooi 🙂 en *te* afhankelijk worden ze pas als je het zaadje van de onberekenbaarheid legt. Afhankelijk is normaal, dat zijn jonge kinderen gewoon. Maar als een kind niet die basis veiligheid krijgt en zich onveilig hecht, dan brengt die wiebelige basis werkelijke zelfstandigheid in gevaar.
18 juni 2015 at 14:19
Das waar! Mooi gezegd!
24 juli 2015 at 12:54
Fijn geschreven! Die hechting is zoooo belangrijk, ook na de babyfase: mijn moeder, die er bewust voor koos huisvrouw te zijn na de geboorte van haar eerste kind, kreeg bv. constant te horen dat haar dochters – we zijn met 3 meisjes – veel te afhankelijk zouden blijven. In de crèche of bij de onthaalmoeder zouden we tenminste sociale vaardigheden ontwikkelen die ons van pas zouden komen in de kleuterklas en in ons verdere leven. Dat is zo kortzichtig! Mijn zussen en ik zijn heel sociaal, hebben vrienden en ook alle drie een fijne man en kinderen. Waarmee ik niets verkeerd wil zeggen over opvang he! Ikzelf ben wel blijven werken met 3 kinderen. Maar mensen kijken vaak niet verder dan hun neus lang is. Met die “laat ze maar huilen” retoriek is het net zo. Ik vind het cynisch om te denken dat zo’n kleine uk zou kunnen manipuleren. De wereld is toch vaak ook een trieste plaats: laat ze maar lang van de koestering van moeder, vader,… genieten!!
6 augustus 2016 at 17:48
Heel mooi geschreven.
Herkenbaar maar toch met wat struikelblokken. Ik wil mijn kind alles geven, borstvoeding, geborgenheid, geduld. Maar sinds enkele weken (lijkt mij al langer te duren dan een sprong) is ze zo vaak zeurderig. Als ik met haar bezig ben, haar draag. Niets lijkt goed. Alleen spelen al helemaal niet.
Ook het inslapen gaat nóg moeilijker als anders. Normaal huilt ze zich in slaap, ook al laat ik haar aan de borst drinken, haar op mij liggen. Het huilen lijkt er voor haar bij te horen. Maar de laatste tijd is in slaap geraken dus echt een gevecht. En dat terwijl ik zo graag alles wil bieden aan haar en niet wil dat ze zo veel verdriet heeft.
24 augustus 2017 at 19:02
Die laatste alinea is datgene wat ik ga onthouden en waar ook ik van ben nu ik al 10 maanden mama ben van onze 1e zoon….
Het is een zoektocht, maar ik hou zoveel van zijn aandacht voor mij, onze borstmomentjes, wiegmomentjes en zoveel meer mama-zoon-tijd!
Mama van onze zoon R.,
Klinisch psycholoog