Ze is bijna 18 maanden. En nog steeds heeft ze geen vijf minuten gehuild in haar bedje. Ze heeft me nodig om in slaap te komen. Overdag, voor haar middagdut, valt ze in slaap aan de borst. Makkelijk, snel, effectief. In de crèche valt ze zonder een kik in slaap in haar bedje. Bij de oma’s slaapt ze in de zetel. 

‘S avonds valt ze zeer zelden nog aan de borst in slaap. Ze drinkt, neemt haar tutje en kroelt tegen me aan. Ze slaapt binnen 10 minuten, dan verleg ik haar in haar eigen bedje. Soms, als ze de slaap niet kan vatten, denk ik: ‘en nu is het genoeg! Nu is ze ermee aan het spelen, ze wìl gewoon niet slapen, ik zet haar in haar bed en ga weg. Ze moet het toch eens leren? Dat zelf in slaap vallen? Ook als ik thuis ben!’ Ik doe het dan niet, want telkens is er wel iets. Een boer die verkeerd zit, een te lange middagdut waardoor ze nog niet moe is, tandpijn, honger of gewoon een lange werkdag voor mij en ze wil nog even knuffelen, borst, samen zijn. Ook dat is een behoefte die evenveel erkenning vraagt als de lichamelijke ongemakken. We komen daar gewoon aan tegemoet. We laten haar niet alleen op dat moment, ze mag dan gerust nog even bij ons zijn. Geen strijd, niemand heeft iets te verliezen. 

Is dat verwennen? Voor sommigen wel, voor ons niet. Het voelt goed zo. Het werkt voor ons. 

Is dat de gemakkelijkste weg? Ik denk het niet, want op het einde van de dag wil ik ook graag even op mijn gemak in de zetel zitten. Of even rustig iets vertellen tegen mijn man, ongestoord. Of even mijn hoofd leeg maken. Of even bloggen. Of ik zou ook graag eens een avondje weg gaan, zonder me zorgen te moeten maken of ze wel in slaap geraakt (wat ze niet doet, ze wacht rustig op mij). 

Is ze te afhankelijk? Misschien wel. Maar dat heeft een hoger doel. Een kind dat veilig gehecht is aan de eerste hechtingsfiguur (meestal de mama), zal stevig in haar schoenen staan naar de buitenwereld toe en onafhankelijk zijn in haar latere leven. Ze weet dat de wereld veilig is, dat er mensen zijn waar ze op kan rekenen. Dat wij er zijn voor haar. En daar gaan we voor. En dat voelt zo goed. 

Links:

https://www.psychologytoday.com/blog/moral-landscapes/201112/dangers-crying-it-out 
http://kiind.nl/articles/823/Borstvoedingsnachtsvoedenwaaromzouje.html

Volg je moedergevoel, volg ons op Facebook: 

https://www.facebook.com/pages/Monas-Blog/306678659485195

Advertenties