In deze tijden van epiduralepromotende gynaecologen (de mijne ook), inleidingen, medische ingrepen, horrorbevallingsverhalen, paniek, internet, forums, blogs was ik er niet gerust op om te bevallen toen ik hoogzwanger was van Miro. Er werd ingeleid, er werd gezegd dat dat niet zou gaan zonder epidurale verdoving, ik zette mijn wensen opzij en ging mee met wat de dokters vertelden. Het werd geen leuke bevalling. Met veel getrek, gepers en geduw is meneertje toch ter wereld gekomen. Ik was van de kaart. Het mooiste moment van mijn leven? Ik was oprecht blij dat hij uit mijn buik was. Ik moest bekomen. Het was zwaar geweest. Gynaecologen die belden naar het OK of er nog iemand was. Woorden als keizersnede, kinderarts, dalende hartslag werden genoemd. Ik was, om het zacht uit te drukken, niet op mijn gemak. Hij werd meteen weggenomen om hem te checken – ik had hem zo graag op mijn borst gehad. Hij werd na een tijdje wel bij me gebracht om te kunnen voeden, maar hij zou wel in de couveuse moeten voor de nacht. Ik was gebroken. Ik wou hem bij me. We werden gescheiden na de voeding. Al had ik er heen moeten kruipen, ik wilde hem nog eens zien. Tijdens de nacht brachten ze hem om hem te voeden. De vroedvrouw zei dat ze hem zou komen halen na de voeding. Ik zei: ‘ja, met pijn in mijn hart.’ Ze zei dat ze hem nog wel wat langer bij me wou laten. Ik bedankte haar. Na een tijdje kwam ze terug: ze had de dokter gebeld en hij mocht bij me blijven. Dàt was de gelukkigste moment van mijn leven. Ons kleintje was gezond, hij mocht bij mij blijven – waar hij hoorde. Opluchting, ons verhaal kon beginnen.
Loa… Drie jaar later, wijzer, en wetend wat ik niet wou: ingeleid worden. Ik hoopte zo hard dat het vanzelf zou beginnen. En dat deed het.
Ik ging slapen met harde buiken, maar ze gingen niet over en ik dacht dat ‘het’ begonnen was. Ik ving de weeën op tot 3 uur. Ging goed. Ik wilde dit alleen doen. Ik zat in mijn bubbel. Om 3u30 maakte ik Sven wakker met de boodschap: ‘ik denk dat zus wil geboren worden.’ Hij zei heel oprecht: ‘dat meen je niet!?’ Ik kon er wel om lachen, we zijn geen ochtendmensen 🙂 ik belde naar Materniteit en ze zeiden dat ik mocht komen. Ik belde mijn mama op, ze was stand-by om op Miro te letten. Sven zette zich nog een koffietje om wakker te worden. Ik werd nerveus: ik wil NU vertrekken. Ik zei bij vertrek: ‘wie weet sturen ze ons terug en is het niks, he…’
Om 4.50 waren we in het ziekenhuis. De vroedvrouw stond ons op te wachten. Ik mocht meteen naar de arbeidskamer. 5 cm, nog geen gebroken vliezen. Of ik een epidurale wilde? Neen, ik wilde proberen zonder. Dat het dan over een uur misschien wel te laat kon zijn. Dat nam ik er wel bij. Ik mocht in bad. Een bad dat veel lawaai maakte, lawaai waar mijn man niet tegen kon. Maar ach, de tijd en de centimeters streken voorbij. Ik had het gehad in het bad, moest staan. Ik had een enorm lieve vroedvrouw. Toen de laatste weeën kwamen sprak ze me toe. Niet alleen om te puffen, maar ze zei dat dit de lastigste waren omdat ik er niks aan kon doen en dat de persweeën straks weg te duwen waren. Nog even… Ik vroeg me luidop af waarom ik geen epidurale had genomen!? Stil aan de overkant. Vroedvrouw en man: stil. Ik wist het zelf: voor mijn kind. Het is beter voor haar. We moeten hier door.
Het was geen pijn. Dat had mijn mama me altijd voorgehouden: weeën doen geen pijn, dat is een kracht. Ik had haar met die zin ontelbare keren uitgelachen. Maar ik geef haar nu gelijk. Het is geen pijn zoals je je pijn doet door je knie te stoten. Je voelt dat je hele lijf toewerkt naar een doel. Je lijf weet wat het doet. Dat gaf vertrouwen. De persweeen waren toch een opluchting. Net als je denkt: ok, nu mag het wel ophouden, houdt het op.
Ik heb geroepen. Het kwam van diep in mij. Niet van de pijn. Het moest er gewoon uit. Een oerkracht nam het over. Ongelooflijk om dat te mogen meemaken. Na vier keer persen, om 6u45, was ons meisje er. Ze werd meteen op mij gelegd. Ik heb haar zelf de weg naar de borst laten zoeken. Ze heeft een uur bij mij gelegen. Huid op huid. En we waren vertrokken.
Dit was mijn gedroomde bevalling. Ik ben enorm dankbaar dat ik ze mocht meemaken. Zo zou ik het nog tien keer willen doen. Ware het niet dat twaalf kinderen iets teveel van het goede is voor ons 🙂
Zoals op het einde van een film, wil ik nog een aantal mensen bedanken:
– mijn man. Ik weet niet wat er in hem is omgegaan die momenten. Angst bij Miro’s bevalling. Komt het wel goed? Bij Loa denk ik ook angst, maar vooral omdat hij niet wist hoe het er met mij aan toe ging. Eigenlijk best goed. Ik wilde het zo. Maar op dat moment ben je als man toch een beetje machteloos.
– mijn mama. Het IS een kracht! Ze liet me in mezelf geloven. Ze vond dat ik het moest loslaten, vertrouwen hebben. En ze had gelijk.
– onze kinderen. Om geboren te worden zoals ze geboren zijn. Elk op hun manier. ❤️
Stay tuned! Volg ons op Facebook!
Recente reacties