Receptje!
100 gram palmsuiker
200 gram boekweitmeel
4 eieren
150 gram koolzaadolie of gemengde olie (koolzaad/zonnebloemolie) of gesmolten kokosolie (olijfolie is niet zo geschikt om cake te bakken).
2 soeplepels cacao
Goeie snuif zout
Koffielepel baking soda
Alles zeker 10 minuten mixen (geheim van een goeie cake) , in bakvorm en 30-40 min op 160 graden.
Smakelijk 🙂
De voorbije week was ons gezin geveld door griep. Iedereen had ervan. De kinderen koorts. Slechte nachten. Een week om snel te vergeten. Een week die een mens doet verlangen naar zon, zee en strand… Tot -lichtpunt in de duisternis- de postbode aanbelde met het pakketje van Fairplace.be!
‘Miro! Er is een pakketje toegekomen voor jou!’ Griep, moeheid en snot meteen vergeten: dit had voorrang!
‘Een zandbak voor binnen? Wauw! Zo cool!’ Een schot in de roos! Yes!
Hij ging er meteen mee aan de slag. We blaasden het vierkante zwembadje op waarin het zand en de vormpjes kunnen worden gelegd om mee te spelen. Jep, zelfs aan de opkuis is gedacht: minder geklieder, minder gemors. Het zand is zijdezacht, elastisch en je maakt er mooi afgetekende vormen mee. Zelfs opa (mijn papa en beeldhouwer) was meteen onder de indruk. Ik kon hem zien denken: ‘dat ze dit nog niet hadden uitgevonden in mijn tijd!’
We maakten ijsjes:
Groeven dino’s op:
En vulden de vormpjes:
… En ja, allemaal in pyjama, want we waren ziek 🙂
Door het opblaaszwembadje is het geheel makkelijk weg te zetten om na het eten weer naar de keukentafel te verhuizen. Handig!
Er wordt samen mee gespeeld (vind ik altijd tof aan speelgoed) en ik vond het ook leuk 🙂
Dit is volledig natuurlijk toverzand, zonder chemische toevoegingen.
Ik dacht ook: manmanman, dat wordt opruimen en stofzuigen en allemaal andere dingen die ik niet graag doe. Maar de opkuis valt goed mee. Als er iets op de grond valt, blijft het ook niet zo plakken als bijv. Play doh. En na uren spelplezier heb ik dat er nog net voor over 😉
Het instant zomergevoel krijg je er gratis bovenop! ☀️🌴☀️
En… Het beste moet nog komen: ik mag een pakketje toverzand met vormpjes en zwembadje weggeven van de lieve mensen van Fairplace.be! Woehoe!
Wat moet je doen?
1. Like Mona’s blog en Fairplace.be op Facebook
2. Deel de foto openbaar op Facebook
3. Onder het topic op Facebook schrijven wat jij als eco extraatje doet in je huis(houden), brengt je naam nog eens extra in de lotingspot.
De winnaar wordt bekend gemaakt op zondagavond 1 februari 2015, via de Facebookpagina van Mona’s blog.
Met dank aan Fairplace.be voor het pakket toverzand. Dé webshop voor al je eco-speelgoed en een van mijn lievelingssites. Loopt perfect op de tablet of smartphone, superservice en… De leukste en origineelste cadeaus vind je daar!
Meer info rond het Toverzand op de site van Fairplace.be:
http://www.fairplace.be/fantasy/toverzand-set/
Succes!
Vroeger:
– ik lag in de zetel en kijk de hele dag Friends, Greys Anathomy of VIJFTV.
– had ik iets nodig? Mijn mama was daar om me te vertroetelen.
– de dokter kwam aan huis.
– het was stil in huis.
– ik kon in slaap vallen in de zetel.
– ik mocht in de zetel eten. En dat eten werd me gebracht!
– ik kon er wel nog een dagje ziek zijn bij persen, de zetel had nog niet genoeg van mij (en ik van hem).
Eigenlijk komt het hier op neer: ik had met niks of niemand rekening te houden, behalve met mezelf en mijn zelfmedelijden (zo ziek was ik nog nooooit geweest!)
Nu:
Hahahahaha niks van dit alles. Verder zorgen voor je (zieke) kindjes en man (die nog zieker is dan ons drie samen), ondertussen proberen koken, borstvoeding geven en je huishouden toch een beetje deftig te houden.
Zouden we het anders willen? Ba neen, maar kinderloze grieperige jongedames: geniet ervan! 😉 en over 15 jaar lig ik ook weer in mijn zetel, VIJFtv te kijken of heel Netflix van voor naar achter af te zoeken! 👊
In deze tijden van epiduralepromotende gynaecologen (de mijne ook), inleidingen, medische ingrepen, horrorbevallingsverhalen, paniek, internet, forums, blogs was ik er niet gerust op om te bevallen toen ik hoogzwanger was van Miro. Er werd ingeleid, er werd gezegd dat dat niet zou gaan zonder epidurale verdoving, ik zette mijn wensen opzij en ging mee met wat de dokters vertelden. Het werd geen leuke bevalling. Met veel getrek, gepers en geduw is meneertje toch ter wereld gekomen. Ik was van de kaart. Het mooiste moment van mijn leven? Ik was oprecht blij dat hij uit mijn buik was. Ik moest bekomen. Het was zwaar geweest. Gynaecologen die belden naar het OK of er nog iemand was. Woorden als keizersnede, kinderarts, dalende hartslag werden genoemd. Ik was, om het zacht uit te drukken, niet op mijn gemak. Hij werd meteen weggenomen om hem te checken – ik had hem zo graag op mijn borst gehad. Hij werd na een tijdje wel bij me gebracht om te kunnen voeden, maar hij zou wel in de couveuse moeten voor de nacht. Ik was gebroken. Ik wou hem bij me. We werden gescheiden na de voeding. Al had ik er heen moeten kruipen, ik wilde hem nog eens zien. Tijdens de nacht brachten ze hem om hem te voeden. De vroedvrouw zei dat ze hem zou komen halen na de voeding. Ik zei: ‘ja, met pijn in mijn hart.’ Ze zei dat ze hem nog wel wat langer bij me wou laten. Ik bedankte haar. Na een tijdje kwam ze terug: ze had de dokter gebeld en hij mocht bij me blijven. Dàt was de gelukkigste moment van mijn leven. Ons kleintje was gezond, hij mocht bij mij blijven – waar hij hoorde. Opluchting, ons verhaal kon beginnen.
Loa… Drie jaar later, wijzer, en wetend wat ik niet wou: ingeleid worden. Ik hoopte zo hard dat het vanzelf zou beginnen. En dat deed het.
Ik ging slapen met harde buiken, maar ze gingen niet over en ik dacht dat ‘het’ begonnen was. Ik ving de weeën op tot 3 uur. Ging goed. Ik wilde dit alleen doen. Ik zat in mijn bubbel. Om 3u30 maakte ik Sven wakker met de boodschap: ‘ik denk dat zus wil geboren worden.’ Hij zei heel oprecht: ‘dat meen je niet!?’ Ik kon er wel om lachen, we zijn geen ochtendmensen 🙂 ik belde naar Materniteit en ze zeiden dat ik mocht komen. Ik belde mijn mama op, ze was stand-by om op Miro te letten. Sven zette zich nog een koffietje om wakker te worden. Ik werd nerveus: ik wil NU vertrekken. Ik zei bij vertrek: ‘wie weet sturen ze ons terug en is het niks, he…’
Om 4.50 waren we in het ziekenhuis. De vroedvrouw stond ons op te wachten. Ik mocht meteen naar de arbeidskamer. 5 cm, nog geen gebroken vliezen. Of ik een epidurale wilde? Neen, ik wilde proberen zonder. Dat het dan over een uur misschien wel te laat kon zijn. Dat nam ik er wel bij. Ik mocht in bad. Een bad dat veel lawaai maakte, lawaai waar mijn man niet tegen kon. Maar ach, de tijd en de centimeters streken voorbij. Ik had het gehad in het bad, moest staan. Ik had een enorm lieve vroedvrouw. Toen de laatste weeën kwamen sprak ze me toe. Niet alleen om te puffen, maar ze zei dat dit de lastigste waren omdat ik er niks aan kon doen en dat de persweeën straks weg te duwen waren. Nog even… Ik vroeg me luidop af waarom ik geen epidurale had genomen!? Stil aan de overkant. Vroedvrouw en man: stil. Ik wist het zelf: voor mijn kind. Het is beter voor haar. We moeten hier door.
Het was geen pijn. Dat had mijn mama me altijd voorgehouden: weeën doen geen pijn, dat is een kracht. Ik had haar met die zin ontelbare keren uitgelachen. Maar ik geef haar nu gelijk. Het is geen pijn zoals je je pijn doet door je knie te stoten. Je voelt dat je hele lijf toewerkt naar een doel. Je lijf weet wat het doet. Dat gaf vertrouwen. De persweeen waren toch een opluchting. Net als je denkt: ok, nu mag het wel ophouden, houdt het op.
Ik heb geroepen. Het kwam van diep in mij. Niet van de pijn. Het moest er gewoon uit. Een oerkracht nam het over. Ongelooflijk om dat te mogen meemaken. Na vier keer persen, om 6u45, was ons meisje er. Ze werd meteen op mij gelegd. Ik heb haar zelf de weg naar de borst laten zoeken. Ze heeft een uur bij mij gelegen. Huid op huid. En we waren vertrokken.
Dit was mijn gedroomde bevalling. Ik ben enorm dankbaar dat ik ze mocht meemaken. Zo zou ik het nog tien keer willen doen. Ware het niet dat twaalf kinderen iets teveel van het goede is voor ons 🙂
Zoals op het einde van een film, wil ik nog een aantal mensen bedanken:
– mijn man. Ik weet niet wat er in hem is omgegaan die momenten. Angst bij Miro’s bevalling. Komt het wel goed? Bij Loa denk ik ook angst, maar vooral omdat hij niet wist hoe het er met mij aan toe ging. Eigenlijk best goed. Ik wilde het zo. Maar op dat moment ben je als man toch een beetje machteloos.
– mijn mama. Het IS een kracht! Ze liet me in mezelf geloven. Ze vond dat ik het moest loslaten, vertrouwen hebben. En ze had gelijk.
– onze kinderen. Om geboren te worden zoals ze geboren zijn. Elk op hun manier. ❤️
Stay tuned! Volg ons op Facebook!
Ik postte gisteren een blog via Facebook van een kindje dat een brief stuurde aan haar mama omdat ze verward was. Verward om de slaaptraining die ze kreeg. Veel emotionele reacties op gekregen. De brief was dan ook hartverscheurend. Daarom de keerzijde van de medaille: wat denkt een kindje dat geen slaaptraining krijgt? Wat zou zij schrijven?
‘
Lieve mama,
Je kan niet weten hoe blij ik ben dat je er altijd voor me bent. Ik probeer dat te tonen door naar je te lachen, je kusjes te geven, je te knuffelen. Maar soms heb ik het zo lastig. Krampjes in mijn buik, tandjes die duwen. Ik heb het koud of warm of ik ben geschrokken. Soms weet ik niet wat er is. Soms wil ik ook gewoon bij jou zijn. Lekker dicht. Want jij bent alles wat ik heb en alles wat ik ken. Ik heb negen maanden in je buik mogen wonen. Toen had ik het altijd warm, had ik altijd eten en drinken en was je altijd om me heen. Je wiegde me in slaap, ik voelde me veilig. Nu is alles anders en nieuw. Ik ben je zo dankbaar dat je er bent om me te troosten als ik huil. Het gaat dan al zoveel beter. Ook al blijf ik huilen, toch ben ik blij dat je me vastneemt, met me rondwandelt, zingt, over mijn rugje wrijft, zachte tikjes geeft op mijn poep, me in de draagdoek wikkelt om rond te kijken of lekker te slapen. Zo kan ik je ruiken, horen en voelen. Dat stelt me gerust.
Ondertussen weet ik al dat je er bent, ook al ben je er niet. Ik weet dat je terug komt of dat je me zal komen troosten als ik wakker word en alleen in mijn bedje lig en jij nog beneden bent. Ik weet dat je me dan zal oppakken, even sussen en zal vragen of ik borstje wil drinken? Dan val ik terug in slaap met een volle maag, dicht tegen je aan. Ik weet dat ik je ’s nachts ook nog vaak nodig heb. Als ik ’s nachts wakker word ben je niet ver weg. Ik hoef mijn arm maar uit te steken en ik voel je. Ik hoef maar een gilletje te slaken en ik krijg ‘bosj’ en dan kan ik weer even verder slapen.
Lieve mama, ik weet dat ik nog veel moet leren. Maar de belangrijkste les geef je me nu al mee: Je bent er voor me. Je leert me dat er altijd iemand is en zal zijn als ik me niet lekker voel. Dat de wereld een veilige plaats is. Dat anderen te vertrouwen zijn. Dat ik mijn ongemakken mag uiten en dat er iemand is om deze te verzachten. Keer op keer op keer. Je blijft er voor me zijn.
We zijn een topteam.’
Loa – 15 maanden
De Engelstalige brief van de sleeptrainingbaby vind je hier (let op: hou een zakdoek bij de hand!).
Ps: deze methodieken – samen slapen, borstvoeding geven, dragen…- zijn middelen om een doel te bereiken: een veilige hechting. Ze zijn niet de enige manier om een veilige hechting te bekomen. Elke mama haar manier ❤️
Volg ons op Facebook!
https://www.facebook.com/pages/Monas-Blog/306678659485195
Met heel wat intoleranties in de familie, zijn we al snel op zoek gegaan naar vervangers..
Ik probeer zoveel mogelijk af te wisselen om nieuwe voedselovergevoeligheden te beperken of te proberen voorkomen.
Een lijstje…
Geraffineerde suiker:
– honing
– kokosbloesemsuiker
– palmsuiker
Hier een lijst wat allemaal suiker is. (Kwestie van etiketten te kunnen lezen).
http://voedzo.nl/praktische-tips/praktisch-leven-zonder-geraffineerde-suiker/
Tarwe:
– tarwebloem vervangen door speltmeel, Amandelmeel
– couscous vervangen door quinoa of speltcouscous
– Pasta vervangen door speltpasta, rijstpasta, glutenvrije pasta, rijstnoedels.
Melkproducten:
– rijstmelk
– havermelk
– notenmelk
– speltmelk
– Kokosmelk
– boter om te bakken vervang ik door olie (soorten onderling afwisselen).
– room is te vervangen door sojaroom, haver- of speltroom.
Ik vul deze lijst nog aan als er me nog iets te binnen schiet 🙂
Ik zei dat ik nog sorry moest zeggen. Omdat ik zo kwaad was geworden op hem in het bos. ‘Dat was niet de bedoeling, mama voelde zich niet leuk en was boos. Niet alleen op jou, op vanalles. Eigenlijk mocht ik niet boos zijn op jou. Sorry, jongen.’
‘Ooooh, maar dat is niet erg, hoor, mama. Zal ik je eens mijn dikste zoen geven die ik in mijn mond heb?’
Een kind vergeeft je zo’n uitbarstingen wel. Terwijl je zelf vergaat van schuldgevoelens. En ik was boos. Omdat het de laatste vakantiedag was. Het was zo’n vakantie waarin veel kon, en er niet veel gebeurde. Iedereen had tijd. Tijd om in je pyjama te zitten tot het eigenlijk weer tijd was om hem aan te trekken. Tijd om uitgebreid te tafelen. Tijd om te praten. Tijd om naar Dexter te kijken. Tijd voor ons. Tijd om jezelf weer te vinden. Tijd om te rusten. Tijd om samen te spelen. Tijd om te ‘bonden’. En die tijd lag weer achter ons. En ik ben iemand die niet graag loslaat. Zeker niet de goeie dingen.
Ondertussen in het bos een hele stressboel met de vijftienmaander die kou had, de vierjarige die gevallen was met de fiets. En dan barst het bommetje bij mama. Want mama wil een mooi einde van een prachtige vakantie met ons viertjes. De rat race kan weer beginnen. Ik halftijds naar het (niet altijd voldoening gevende) werk, de man meer dan full time schrijven en de vijftienmaander naar de crèche waar ze maar niet kan aarden. En dan denkt een moederhart al eens: moet dat allemaal?
Mijn mama vroeg vandaag wat mijn goed voornemen is voor 2015. Ik had er geen en ik weet er nog steeds geen. Voorbije week stonden Facebook, blogs, Twitter, instagram bol van: ‘genieten van de kleine dingen’ en ‘tijd maken voor de personen die er echt toe doen’…
Natuurlijk wil je dat! Wie wil dat nu niet? Tot we uit het feestgedruis zijn, het kerstgevoel achter ons ligt en het back to reality is. Want de was en de plas lossen zichzelf niet op, het werk op het werk wacht niet of die ene promotie is toch nu of nooit.
Er zijn maar weinigen die kiezen of kunnen kiezen voor wat zovelen zich voornemen in een nieuw jaar. Eigenlijk staan we stil door altijd maar verder te gaan.
Dus… Ik heb geen goed voornemen voor 2015. Ik neem de dingen zoals ze zich aandienen en los problemen op wanneer ze er zijn. Natuurlijk jaag ik mijn dromen na. Maar het is al druk genoeg met twee koters en een man, de tijd van goeie voornemens maken komt misschien nog terug. Nu is het de tijd van het nu. Alles op zijn tijd. Relax.
Volg ons op Facebook!
https://www.facebook.com/pages/Monas-Blog/306678659485195
Recente reacties